×

از بین بردن حس چشایی موجب ارش است

از بین بردن حس چشایی موجب ارش است

از بین بردن حس چشایی موجب ارش است

از-بین-بردن-حس-چشایی-موجب-ارش-است وکیل 

یک عضو پیوسته انجمن جرم شناسی ایران گفت: برحسب ماده 466 قانون مجازات اسلامی از بین بردن حس چشایی موجب ارش است.

بهزاد اکبرآبادی در گفت و گو با خبرنگار حقوقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) ـ منطقه کرمانشاه درخصوص فصل بیست وسوم باب نهم ازکتاب چهارم قانون مجازات اسلامی(دیه چشایی) اظهارکرد: برخی از فقها برای حس چشایی نیز دیه کامل در نظر گرفته‌اند و دلیل‌شان آن است که حس چشایی جزء اعضایی است که تنها یک فرد آن در بدن وجود دارد بنابراین براساس قاعده‌ای که می‌گوید برای چنین اعضایی باید دیه کامل پرداخت شود به زبان نیز دیه کامل تعلق می‌گیرد.

وی افزود: کسانی که مطابق مضمون ماده 466 فتوا داده‌اند چنین استدلال می‌کنند که قاعده مزبور در خصوص اعضای بدن است و اما حس چشایی عضو محسوب نمی‌شود بلکه منفعت است البته سخن ایشان با آنچه که در خصوص شنوایی گفته‌اند نقض می شود، چون شنوایی هم عضو نیست بلکه منفعت است اما در آنجا اعتقاد به پرداخت دیه دارند.

اکبرآبادی افزود: نتیجه سخن گروه دوم آن است که چون برای حس چشایی،دیه معینی در نظر گرفته نشده است بنابراین مانند موارد مشابه باید حکم به ارش شود.

وی تصریح کرد: اگر حس چشایی به کلی ازبین برود براساس ملاکی که در سایر موارد گفته شد یک سوم دیه کامل، ارش دارد وگرنه به تناسب فقدان حس باید ارش تعیین شود.

اکبرآبادی با اشاره به ماده 467 قانون مجازات اسلامی، گفت: هرگاه با بریدن زبان، حس چشایی از بین برود بیش از دیه زبان نخواهد بود و اگر با جنایت دیگری حس چشایی از بین برود دیه یا ارش آن جنایت بر ارش حس چشایی افزوده می گردد.

وی خاطرنشان کرد: در این ماده که مربوط به تعدد جرم است قانونگذار در بخش اول ماده از رویه خود در سایر موارد عدول کرده است و همان قاعده پذیرفته شده در تعدد جرایم تعزیری را پذیرفته است یعنی بریدن زبان و ازبین بردن حس چشایی دو اثر مختلف هستند که بر اثر یک جنایت به وجود آمده اند و چون دیه زبان بیشتر از ارش حس چشایی است بنابراین فقط حکم به دیه می شود در حالی که قانونگذار در سایر موارد معمولا حکم به عدم تداخل دیات می‌کرد.

وی ادامه داد: در قسمت دوم این ماده بازهم همان رویه معمول اتخاذ گردیده و حکم به عدم تداخل دیات شده است نکته‌ای که در مورد قسمت اول باید مورد توجه قرار گیرد آن است که حکم به آن تا هنگامی است که ارش حس چشایی بیشتر از دیه زبان نشده باشد یا ارش بیشتر از دیه جایز نباشد وگرنه چنانچه ارش بیشتر از دیه باشد اصولا باید ارش پرداخت شود و اگر ارش و دیه مساوی باشند حکم به هر دو جایز خواهد بود.

اکبرآبادی در پایان افزود: تعیین ارش برای حس چشایی یک امر تخصصی اما از نظر کلی باید عواملی در آن دخالت داده شوند که مربوط به حس چشایی هستند مثلا کسی که لال است یا قدرت حرکت زبان او ضعیف است یا تسلط بر مکالمه ندارد اما این نقایص تاثیری بر حس چشایی او ندارد نباید این عوامل در میزان ارش حس چشایی او تاثیری داشته باشد.

    

پست های مرتبط

افزودن نظر

مشترک شدن در خبرنامه!

برای دریافت آخرین به روز رسانی ها و اطلاعات ، مشترک شوید.