×

قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین المللی آمادگی ، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی

قانون الحاق دولت جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون بین المللی آمادگی ، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی

قانون-الحاق-دولت-جمهوری-اسلامی-ایران-به-کنوانسیون-بین-المللی-آمادگی-،-مقابله-و-همکاری-در-برابر-آلودگی-نفتی
ماده واحده – به دولت جمهوری اسلامی ایران اجازه داده می شود به کنوانسیون بین المللی آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی – مصوب سال یکهزار و سیصد و شصت و نه هجری شمسی، برابر با سال یکهزار و نهصد و نود میلادی، مشتمل بر یک مقدمه نوزده (19) ماده و یک (1) الحاقیه ملحق شود و اسناد مربوط را تسلیم نماید.
بسم الله الرحمن الرحیم
کنوانسیون بین المللی آمادگی ، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی مصوب 1369 هجری شمسی برابر با 1990 میلادی
اعضای کنوانسیون حاضر،
با آگاهی نسبت به ضرورت حفظ محیط زیست انسانی بطور اعم و محیط زیست دریایی بطور اخص،
با شناسائی خطرات جدی که از طریق سوانح آلودگی نفتی از سوی کشتیها، واحدهای دور از ساحل، بنادر دریایی و تجهیزات حمل و نقل نفت به محیط زیست دریایی تحمیل می شود،
با در نظر گرفتن اهمیت اقدامات احتیاطی و بازدارنده در جلوگیری از آلودگی نفتی در وهله اول و ضرورت بکارگیری جدی اسناد بین المللی موجود در ارتباط با ایمنی دریایی و جلوگیری از آلودگی دریایی ، به ویژه کنوانسیون بین المللی ایمنی جان افراد در دریا مصوب 1353 هجری شمسی برابر با 1974 با اصلاحات بعدی، و کنوانسیون بین المللی جلوگیری از آلودگی توسط کشتییها ، مصوب 1352 هجری شمسی برابر 1973 میلادی تعدیل شده توسط پروتکل مربوط به آن مصوب 1357 هجری شمسی برابر با 1978 میلادی با اصلاحات بعدی ، و همچنین توسعه سریع استانداردهای رو به رشد مربوط به طرح، عملیات و نگهداری کشتیهای حامل نفت و واحدهای دور از ساحل،
همچنین با در نظر گرفتن اینکه، در صورت وقوع سانحه آلودگی نفتی، اقدام سریع و مؤثر جهت به حداقل رساندن خسارتی که ممکن است از چنین سانحه ای ناشی شود، حیاتی می باشد.
با تاکید بر اهمیت آمادگی مؤثر برای مبارزه با سوانح آلودگی نفتی و نقش مهمی که صنایع نفتی و کشتیرانی در این خصوص دارند.
با شناسائی مجدد اهمیت کمکهای دو جانبه و همکاری بین المللی در زمینه موضوعاتی از جمله مبادله اطلاعات مربوط به قابلیتهای کشورها برای مقابله با سوانح آلودگی نفتی، تهیه طرحهای موارد پییش بینی نشده آلودگی نفتی، مبادله گزارشهای سوانح مهمی که ممکن است محیط زیست دریایی یا خطوط ساحلی و منافع مربوطه کشورها را تحت تأثیر قرار دهد، و تحقیق و توسعه در ارتباط با وسایل مبارزه با آلودگی نفتی در محیط زیست دریایی،
و با توجه به اصل «آلودگی کننده مسؤول پرداخت است» به عنوان یک اصل کلی حقوق بین الملل محیط زیست ،
همچنین با توجه به اهمیت اسناد بین المللی در مورد مسؤولیت و جبران خسارات ناشی از آلودگی نفتی، از جمله کنوانسیون بین المللی مصوب 1348 هجری شمسی برابر با 1969 میلادی در مورد مسؤولیت مدنی خسارات آلودگی نفتی، کنوانسیون بین المللی مصوب 1350 هجری شمسی برابر با 1971 میلادی در مورد تأسیس صندوق بین المللی برای جبران خسارات ناشی از آلودگی نفتی، و نیاز مبرم با لازم الاجرا شدن هر چه سریعتر پروتکلهای مصوب 1363 هجری شمسی برابر با 1984 میلادی مربوط به کنوانسیونهای فوق الذکر.
با توجه بیشتر به اهمیت موافقتنامه ها و ترتیبات دو جانبه و چند جانبه از قبیل کنوانسیونها و موافقتنامه های منطقه ای،
با در نظر داشتن مقررات مربوط به کنوانسیون ملل متحد در مورد حقوق دریاها، به ویژه بخش 12 آن.
با آگاهی از ضرورت گسترش همکاریهای بین المللی و افزایش قابلیتهای موجود ملی، منطقه ای و جهانی در زمینه آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی و با توجه به نیاز ویژه کشورهای در حال توسعه و بخصوص کشورهای جزیره ای کوچک ،
با ملاحظه اینکه بهترین راه حصول این اهداف، انعقاد یک کنوانسیون بین المللی در زمینه آمادگی، مقابله و همکاری در برابر آلودگی نفتی می باشد.
به ترتیب ذیل موافقت نمودند :
ماده 1 – کلیات
1- اعضاء بطور انفرادی یا مشترک تعهد می نمایند که تمامی اقدامات لازم را طبق مفاد این کنوانسیون و الحاقیه آن برای آمادگی و مقابله با یک سانحه آلودگی نفتی انجام دهند.
2- الحاقیه این کنوانسیون جزء لاینفک کنوانسیون را تشکیل داده و اشاره به کنوانسیون در عین حال اشاره به الحاقیه تلقی خواهد شد.
3- این کنوانسیون در مورد هیچ کشتی جنگی، شناور پشتیبانی نیروی دریایی یا دیگر کشتیهایی که تحت مالکیت یا بهره برداری یک کشور بوده و فی الحال صرفاً در اعمال غیر تجاری مورد استفاده قرار می گیرد، اعمال نخواهد گردید اما هر عضو با اتخاذ تدابیر لازمی که در عملیات یا قابلیتهای عملیاتی اینگونه کشتی های تحت تملک یا بهره برداری آن عضو اختلال ایجاد ننماید، تضمین خواهد نمود که چنین کشتیهائی تا آنجا که معقول و عملی باشد مطابق این کنوانسیون عمل نمایند.
ماده 2- تعاریف
از نظر این کنوانسیون :
1- «نفت» یعنی مواد نفتی به هر شکل از جمله نفت خام، مواد سوختی، لخته های نفتی، مواد زائد نفتی و فرآورده های پالایش شده ،
2- «سوانح آلودگی نفتی» یعنی اتفاق یا مجموعه ای از اتفاقات که دارای منشاء یکسان بوده که منجر به ریزش نفت شده یا ممکن است بشود و محیط زیست دریایی یا خطوط ساحلی یا منافع مربوط به یک یا چند کشور را مورد تهدید قرار داده و یا ممکن است مورد تهدید قرار دهد و مستلزم اقدام اضطراری یا واکنش فوری دیگری باشد.
3- «کشتی» یعنی شناور از هر نوع که در محیط زیست دریایی فعالیت می کند و شامل قایقهای هایدر و فویل، هاورکرافتها، زیر دریایی ها یا قایقهای سیار از هر نوع می گردد.
4- «واحد دریایی» یعنی تأسیسات یا سازه های ثابت یا شناوری که برای اکتشاف و استخراج یا تولید نفت یا گاز یا تخلیه و بارگیری نفت بکار گرفته می شود.
5- «بنادر و تأسیسات حمل و نقل نفت » یعنی آن تأسیساتی که خطر سانحه آلودگی نفتی را در برداشته و از جمله شامل بنادر، پایانه های نفتی، خطوط لوله و دیگر تأسیسات تخلیه و بارگیری نفت می گردد.
6- «سازمان» یعنی سازمان بین المللی دریانوردی.
7- «دبیر کل» یعنی دبیر کل سازمان.
ماده 3- طرحهای اضطراری آلودگی نفتی
1-
الف- هر عضو کشتیهایی را که محق به برافراشتن پرچم آن هستند ملزم خواهد نمود که طرح اضطراری آلودگی نفتی در کشتی را که مقررات مصوب سازمان برای این منظور مقرر کرده، طبق مقررات مزبور داشته باشند.
ب- کشتی که ملزم به داشتن طرح اضطراری آلودگی در کشتی بر طبق جزء (الف) می باشد، هنگام حضور در یک بندر یا یک پایانه دریایی تحت حاکمیت یکی از اعضاء طبق روشهای مندرج در موافقتنامه های بین المللی موجود یا قوانین ملی آن عضو مشمول بازرسی مأمورانی که توسط عضو مزبور بطور مقتضی اختیار یافته اند ، خواهد بود.
2- هر کشور عضو باید گردانندگان واحدهای دریایی تحت حاکمیت خود را ملزم به داشتن طرحهای اضطراری آلودگی نفتی کند که هماهنگ سیستم ملی ایجاد شده طبق ماده (6) بوده و طبق روشهای وضع شده توسط مقامات ملی ذیصلاح به تصویب رسیده باشد.
3- هر کشور عضو باید مقامات یا گردانندگان بنادر دریایی یا تأسیسات تخلیه و بارگیری نفتی تحت حاکمیت خود را به گونه ای که مناسب می داند به داشتن طرحهای اضطراری آلودگی نفتی یا ترتیبات مشابهی که هماهنگ با سیستم ملی ایجاد شده که طبق ماده (6) بوده و طبق روشهای وضع شده توسط مقامات ملی ذیصلاح به تصویب رسیده باشد، ملزم نماید.
ماده 4- تشریفات گزارش آلودگی نفتی
1- هر عضو باید :
الف – فرماندهان کشتی ها یا سایر افراد مسؤول کشتیهای تحت پرچم خود و افراد مسؤول واحدهای دریایی تحت صلاحیت خود را ملزم نماید که بدون هیچ تأخیری هرگونه اتفاق در کشتی یا واحدهای دریایی خود را که متضمن ریزش نفتی یا احتمال ریزش نفتی هستند، به مراجع زیر گزارش نمایند:
1- در مورد کشتی، به نزدیکترین کشور ساحلی ،
2- در مورد واحدهای دریایی، به کشور ساحلی که واحد، تحت صلاحیت آن است.
ب – فرماندهان یا دیگر افراد مسؤول کشتیهای تحت پرچم و افراد مسؤول واحدهای دریایی تحت صلاحیت خود را ملزم نماید که بدون هیچ تأخیری هرگونه اتفاق مورد مشاهده در دریا را که متضمن ریزش یا وجود نفت باشد، به مراجع زیر گزارش نمایند :
1- در مورد کشتی، به نزدیکترین کشور ساحلی ،
2- در مورد واحدهای دریایی، به کشور ساحلی که واحد، تحت صلاحیت آن است.
ج – افراد مسؤول بنادر و تأسیسات تخلیه و بارگیری نفت تحت صلاحیت خود را ملزم نماید بدون تأخیر هرگونه اتفاقی که متضمن ریزش یا احتمال ریزش نفت یا وجود نفت باشد را به مقامات ملی ذیصلاح، گزارش نمایند.
د – به شناورها یا هواپیماهای بازرسی دریائی و دیگر سرویسهای خدماتی ذیربط یا مقامات خود دستور دهد بدون تأخیر هرگونه حادثه مورد مشاهده در دریا یا در بندر یا تأسیسات تخلیه و بارگیری نفت که متضمن ریزش نفت یا وجود نفت باشد را به مقامات ملی ذیصلاح یا بنا به مورد نزدیکترین کشور ساحلی گزارش نمایند.
هـ – از خلبانان هواپیماهای کشوری که بخواهد که بدون تأخیر هرگونه حادثه مورد مشاهده در دریا که متضمن ریزش نفت یا وجود نفت باشد را به نزدیکترین کشور ساحلی گزارش نمایند.
2- گزارشهای تهیه شده به موجب ردیف (1) جزء (الف) بند(1) باید مطابق الزامات تدوین شده توسط سازمان تهیه گردیده و براساس دستورالعمل ها و اصول کلی مصوب سازمان باشند گزارشهای تهیه شده به موجب ردیف (2) جزء (الف) و جزءهای (ب) ، (ج) و (د) بند (1) باید تا جایی که لازم است مطابق دستورالعملها و اصول کلی مصوب سازمان، تدوین گردد.
ماده 5- اقدام در صورت دریافت گزارش آلودگی نفتی
1- هرگاه عضوی گزارشی را که در ماده (4) به آن اشاره شده یا اطلاعات مربوط به آلودگی که توسط دیگر منابع تهیه گردیده است، دریافت نماید باید :
الف – حادثه را به منظور تعیین اینکه سانحه ، آلودگی نفتی است یا خیر مورد ارزیابی قرار دهد.
ب – ماهیت، وسعت و عواقب احتمالی سانحه آلودگی نفتی را مورد ارزیابی قرار دهد و
ج – سپس بدون تأخیر تمامی کشورهایی را که منافع آنها به وسیله چنین سانحه آلودگی نفتی تحت تأثیر یا احتمالاً تحت تأثیر قرار می گیرد، همراه با موارد زیر تا زمان خاتمه اقدامات به عمل آمده برای مقابله با سانحه یا تصمیم کشورهای مزبور برای اقدام مشترک مطلع سازد.
1- جزئیات ارزیابی های خود و هر اقدامی را که جهت مقابله با حادثه آلودگی نفتی انجام داده یا قصد انجام آن را دارد، و
2- اطلاعات اضافه در صورت اقتضاء،
2- در صورت که شدت چنین سانحه آلودگی نفتی ایجاب کند آن عضو باید مستقیم یا در صورت اقتضاء از طریق سازمان یا ترتیبات منطقه ای مربوط اطلاعات مورد اشاره در جزء های (ب) و (ج) بند (1) را در اختیار سازمان قرار دهد.
3- در صورتی که شدت چنین سانحه نفتی ایجاب کند از سایر کشورهای متأثر از این سانحه در خواست می شود بطور مستقیم یا در صورت اقتضاء ، از طریق سازمان یا ترتیبات منطقه ای مربوط ارزیابی خود را از میزان تهدید منافعشان و هرگونه اقدام به عمل آمده و اقدامات مورد نظر را به اطلاع سازمان برسانند.
4- اعضا تا آنجا که عملی باشد، باید سیستم گزارش دهی تدوین شده توسط سازمان را هنگام مبادله اطلاعات و ارتباط با دیگر کشورها و سازمان، مورد استفاده قرار دهند.
ماده 6- سیستمهای ملی و منطقه ای برای آمادگی و مقابله
1- هر عضو باید یک سیستم ملی جهت مقابله سریع و مؤثر با سوانح آلودگی نفتی ایجاد نماید. این سیستم حداقل باید شامل موارد ذیل باشد :
الف – تعیین موارد زیر :
1- مقام یا مقامات ذیصلاح ملی با مسؤولیت آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی ،
2- نقطه یا نقاط تماس عملیاتی ملی که مسؤول دریافت و انتقال گزارشات آلودگی نفتی مندرج در ماده (4) باشد ، و
3- مقامی که مجاز باشد از طرف آن کشور، در خواست کمک نموده یا در مورد ارائه کمک در خواست شده تصمیم گیری نماید.
ب – طرح مقابله با موارد پیش بینی نشده برای آمادگی و مقابله که شامل روابط سازمانی نهادهای مختلف درگیر (اعم از عمومی یا خصوصی) با مد نظر قرار دادن دستورالعملهای تدوین شده توسط سازمان.
2- به علاوه، هر عضو در چارچوب توانائیهای خود بطور انفرادی یا از طریق همکاری دو جانبه یا چند جانبه و در صورت اقتضاء، با همکاری صنایع نفت و کشتیرانی ، مقامات بندری و سایر مؤسسات مربوط، باید موارد ذیل را ایجاد نماید :
الف – حداقل سطح تجهیزات از قبل مستقر شده جهت مقابله با ریزش نفت ، متناسب با خطر احتمالی، و برنامه هائی برای استفاده از آنها،
ب – برنامه تمرینات برای سازمانهای مقابله با آلودگی نفتی و آموزش پرسنل مربوط ،
ج – طرحهای تفصیلی و قابلیتهای ارتباطی برای مقابله با یک سانحه آلودگی نفتی، چنین قابلیتهایی بطور مداوم باید قابل دسترسی باشند، و
د – نظام و ترتیبی جهت هماهنگ کردن مقابله با یک سانحه آلودگی نفتی، در صورت اقتضاء ، با قابلیتهای بسیج منابع مورد لزوم.
3- هر عضو باید تضمین نماید که اطلاعات جاری بطور مستقیم یا از طریق سازمان یا تشکیلات منطقه ای مربوط در رابطه با موارد ذیل به سازمان ارائه شده است :
الف – موقعیت ، داده های مخابراتی و در صورت عملی بودن، محدوده مسوولیت مقامات و مؤسسات ذکر شده در جزء (الف) بند (1).
ب – اطلاعات مربوط به تجهیزات مقابله با آلودگی و نظر تخصصی در رشته های مربوط به مقابله با آلودگی نفتی و نجات دریایی که در صورت در خواست سایر کشورها می تواند قابل دسترسی باشد.
ج – طرح ملی عضو برای مقابله با موارد پیش بینی نشده.
ماده 7- همکاری بین المللی جهت مقابله با آلودگی
1- اعضاء موافقت می نمایند که ، با توجه با توانائیها و موجود بدون منابع مربوط خود، بنابه تقاضای هر عضوی که از سانحه آلودگی نفتی متأثر شده یا احتمال دارد تحت تأثیر قرار گیرد با آن عضو همکاری نموده و خدمات مشورتی، پشتیبانی و تجهیزات فنی به منظور مقابله با سانحه آلودگی نفتی، در صورتی که شدت چنین حادثه ای اقتضاء کند به آن ارایه نمایند، تأمین هزینه های چنین کمکی براساس مفاد الحاقیه این کنوانسیون انجام خواهد شد.
2- عضوی که تقاضای کمک نموده است می تواند از سازمان بخواهد تا جهت مشخص نمودن منابع مالی موقت برای هزینه های مندرج در بند (1) ، کمک نماید.
3- طبق موافقتنامه های قابل اعمال بین المللی، هر عضو باید اقدامات حقوقی یا اداری لازم را جهت تسهیل موارد ذیل به عمل آورد :
الف – ورود و خروج کشتیها، هواپیماها و سایر وسایل حمل و نقل مورد استفاده برای مقابله با یک سانحه آلودگی نفتی و بهره برداری از آنها در سرزمین خود یا حمل کارکنان، کالا، مواد و تجهیزات لازم جهت مقابله با یک چنین سانحه ای ، و
ب – نقل و انتقال سریع افراد، کالاها، مواد و تجهیزات مندرج در جزء (الف) به داخل، در داخل و به خارج از سرزمین خود.
ماده 8- تحقیق و توسعه
1- اعضاء موافقت می نمایند تا بطور مستقیم یا در صورت اقتضاء از طریق سازمان یا سازمانها یا ترتیبات منطقه ای مربوط جهت ارتقاء و مبادله نتایج برنامه های تحقیق و توسعه مربوط به گسترش آخرین پیشرفتها در زمینه آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی – از جمله فن آوریها و فنون بازرسی، بازدارندگی، جمع آوری، متفرق سازی، پاکسازی و راههای دیگر کاهش یا تعدیل اثرات آلودگی نفتی – و جهت اعاده وضع سابق، همکاری نمایند.
2- برای این منظور، اعضاء تعهد می نمایند که بطور مستقیم یا در صورت اقتضاء از طریق سازمان یا سازمانها یا ترتیبات منطقه ای مربوط، ارتباط لازم را بین مؤسسات تحقیقاتی اعضاء برقرار نمایند.
3- اعضاء موافقت می نمایند که بطور مستقیم یا از طریق سازمان یا سازمانها و یا ترتیبات منطقه ای مربوط در صورت اقتضاء جهت ترغیب برگزاری مرتب سمپوزیوم های بین المللی در موضوعات مربوط از جمله پیشرفتهای فن آوری در زمینه تجهیزات و فنون مبارزه با آلودگی نفتی همکاری نمایند.
4- اعضاء موافقت می نمایند که از طریق سازمان یا سازمانهای بین اللملی ذیصلاح توسعه استانداردهای مربوط به تجهیزات و فنون سازگار مقابله با آلودگی نفتی را تشویق نمایند.
ماده 9- همکاری فنی
1- اعضاء تعهد می نمایند که بطور مستقیم یا از طریق سازمان و سایر نهادهای بین المللی در صورت اقتضاء در رابطه با آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی در موارد زیر به اعضائی که تقاضای کمک فنی می نمایند، کمک نمایند:
الف – آموزش کارکنان ،
ب – اطمینان از موجود بودن فن آوری ، تجهیزات و تأسیسات مربوط.
ج – تسهیل سایر اقدامات و ترتیبات جهت آمادگی و مقابله با سوانح آلودگی نفتی، و
د – انجام برنامه های مشترک تحقیق و توسعه .
2- اعضاء تعهد می نمایند که با توجه به قوانین، مقررات و سیاستهای ملی خود بطور فعال در زمینه انتقال فن آوری در رابطه با آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی همکاری نمایند.
ماده 10- ترغیب همکاریهای دو جانبه و چند جانبه در زمینه آلودگی و مقابله
اعضاء باید مساعی خود را جهت انعقاد موافقتنامه های دو جانبه یا چند جانبه برای آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی بکار گیرند. نسخه های موافقتنامه های مزبور باید به سازمان ارائه گردد تا در صورت تقاضا در اختیار اعضاء قرار گیرد.
ماده 11- ارتباط با سایر کنوانسیون ها و موافقتنامه های بین المللی
هیچ یک از مفاد این کنوانسیون نباید به نحوی تفسیر گردد که منجر به تغییر حقوق یا تعهدات هر یک از اعضاء به موجب سایر کنوانسیونها یا موافقتنامه های بین المللی شود.
ماده 12- ترتیبات نهادی
1- اعضاء «سازمان» را مشروط بر موافقت آن و موجود بودن منابع کافی جهت اداره فعالیت، برای انجام وظایف و فعالیتهای زیر بر می گزینند :
2- ارائه کمک جهت مشخص نمودن منابع مالی موقت هزینه ها،
ب – تعلیم و آموزش :
1- ترغیب آموزش در زمینه آمادگی و مقابله با آلودگی نفتی،
2- ترغیب برگزاری سمپوزیومهای بین المللی.
ج – خدمات فنی :
1- تسهیل همکاری در زمینه تحقیق و توسعه.
2- ارائه طریق به کشورهائی که درصدد ایجاد قابلیتهای مقابله ملی یا منطقه ای هستند، و
3- تجزیه و تحلیل اطلاعات تهیه شده توسط اعضاء و اطلاعات مربوط تهیه شده توسط دیگر منابع و ارائه طریق یا اطلاعات به کشورها.
د – کمکهای فنی :
1- تسهیل همکاری در زمینه تحقیق و توسعه.
2- ارائه طریق به کشورهائی که در صدد ایجاد قابلیتهای مقابله ملی یا منطقه ای هستند، و
3- تجزیه و تحلیل اطلاعات تهیه شده توسط اعضاء و اطلاعات مربوط تهیه شده توسط دیگر منابع و ارائه طریق یا اطلاعات به کشورها.
د – کمکهای فنی :
1- تسهیل تهیه کمکهای فنی به کشورهایی که در صدد ایجاد قابلیتهای مقابله ملی یا منطقه ای هستند.
2- تسهیل تأمین کمک و مشاوره فنی بنابه تقاضای کشورهائی که با سوانح عمده آلودگی نفتی مواجه شده اند.
2- در اجرای فعالیتهای مشخص شده در این ماده، سازمان تلاش خواهد نمود تا قابلیت کشورها را بطور انفرادی از طریق ترتیبات منطقه ای جهت آمادگی و مقابله با سوانح آلودگی نفتی، با استفاده از تجارب کشورها، موافقتنامه های منطقه ای و ترتیبات صنعتی و با امعان نظر ویژه به نیازهای کشورهای در حال توسعه ، تقویت نماید.
3- مفاد این ماده مطابق با برنامه ای که توسط سازمان تهیه و مرتباً مورد تجدید نظر قرار می گیرد به مورد اجرا گذاشته خواهد شد.
ماده 13- ارزیابی کنوانسیون
اعضاء در چارچوب سازمان مؤثر بودن کنوانسیون را در پرتو اهداف آن ، بخصوص با توجه به اصول مربوط به همکاری و کمک مورد ارزیابی قرار خواهند داد.
ماده 14- اصلاحات
1- این کنوانسیون طبق یک از روشهای مشخص شده در ذیل می تواند اصلاح گردد.
2- اصلاح بعد از بررسی توسط سازمان :
الف – هر اصلاحیه پیشنهادی توسط یکی از اعضای کنوانسیون باید به سازمان تسلیم و توسط دبیر کل بین تمامی اعضای سازمان و تمامی اعضاء حداقل شش ماه قبل از بررسی آن ، توزیع گردد.
ب – هر اصلاحیه ای که به شکل فوق پیشنهاد و توزیع گردیده بایستی به کمیته حفاظت از محیط زیست دریایی سازمان جهت بررسی تسلیم گردد.
ج – اعضای کنوانسیون اعم از عضو یا غیر عضو سازمان اجازه خواهند داشت که در جریان رسیدگی کمیته حفاظت از محیط زیست دریایی شرکت نمایند.
د – اصلاحیه ها فقط با اکثریت دو سوم اعضای حاضر و رأی دهنده کنوانسیون به تصویب خواهد رسید.
هـ – اگر اصلاحیه ها طبق جزء (د) به تصویب برسند، توسط دبیرکل به تمامی اعضای کنوانسیون جهت پذیرش ارسال خواهند شد.
و –
1- اصلاحیه یک ماده یا الحاقیه کنوانسیون در تاریخی پذیرفته شده تلقی خواهد شد که توسط دو سوم اعضاء پذیرفته شود.
2- اصلاحیه یک ضمیمه در پایان دوره ای که در زمان تصویب آن توسط کمیته حفاظت از محیط زیست دریایی تعیین شده، و کمتر از ده ماه نیز نمی تواند باشد، پذیرفته شده تلقی خواهد شد. مگر اینکه در طول این مدت، مخالفت حداقل یک سوم اعضاء به دبیر کل اعلام شده باشد.
ز –
1- اصلاحیه یک ماده، یا الحاقیه کنوانسیون که طبق ردیف (1) جزء(و) بند (1) پذیرفته شده باشد شش ماه ، پس از تاریخی که در این تاریخ پذیرفته شده تلقی می گردد نسبت به اعضائی که دبیر کل را از پذیرش آن توسط خود مطلع ساخته اند لازم الاجرا خواهد گردید.
2- اصلاحیه یک ضمیمه که طبق ردیف (2) جزء (و) پذیرفته شده است شش ماه بعد از تاریخی که در آن تاریخ پذیرفته شده تلقی می گردد، نسبت به تمامی اعضاء به استثنای اعضائی که پیش از این تاریخ مخالفت خود را اعلام نموده اند لازم الاجرا خواهد شد. هر عضو در هر زمان می تواند مخالفت اعلام شده قبلی خود را با تسلیم اعلامیه ای دال بر این موضوع به دبیر کل، پس بگیرد.
3- اصلاح توسط یک کنفرانس :
الف – بنا به تقاضای یکی از اعضاء، که حداقل مورد تائید یک سوم اعضاء باشد، دبیر کل کنفرانسی از اعضای کنوانسیون را جهت بررسی اصلاحات کنوانسیون برگزار خواهد کرد.
ب – اصلاحیه ای که توسط اکثریت دو سوم اعضای حاضر و رای دهنده چنین کنفرانسی تصویب شود، توسط دبیر کل جهت پذیرش به تمامی اعضاء ارسال خواهد شد.
ج – به جز هنگامی که کنفرانس طور دیگری تصمیم گیری نماید، اصلاحیه طبق مراحل مشخص شده در جزء های (و) و (ز) بند (2) پذیرفته شده تلقی شده و لازم الاجرا خواهد شد.
4- تصویب و لازم الاجرا شدن یک اصلاحیه که منجر به اضافه نمودن یک الحاقیه یا یک ضمیمه می شود تابع روش قابل اعمال در مورد اصلاحیه الحاقیه خواهد بود.
5- هر عضوی که اصلاحیه یک ماده یا الحاقیه را به موجب ردیف (1) جزء(و) بند (2) یا اصلاحیه ای که منجر به اضافه کردن یک الحاقیه یا یک ضمیمه به موجب بند (4) را نپذیرفته است یا مخالفت خود در مورد اصلاحیه یک ضمیمه را به موجب ردیف (2) جزء (و) بند (2) ارسال داشته است، با آن به عنوان غیر عضو فقط از نظر بکارگیری چنین اصلاحیه ای رفتار خواهد شد. چنین رفتاری با تسلیم اطلاعیه پذیرش طبق ردیف (1) جزء (و) بند (2) یا استرداد مخالفت طبق ردیف (2) جزء (ز) بند (2)، خاتمه خواهد یافت.
6- دبیر کل تمامی اعضاء را از هر اصلاحیه ای که طبق این ماده لازم الاجرا می شود به علاوه تاریخی که در آن اصلاحیه لازم الاجرا می گردد مطلع خواهد ساخت.
7- هر اطلاعیه پذیرش، مخالفت، استرداد مخالفت به یک اصلاحیه به موجب این ماده باید بطور کتبی به دبیر کل اطلاع داده شود، وی اعضاء را از اطلاعیه مزبور و تاریخ وصول آن مطلع خواهد ساخت.
8- ضمیمه کنوانسیون فقط باید حاوی مقرراتی باشد که ماهیت فنی دارند.
ماده 15- امضاء، تنفیذ، پذیرش، تصویب و الحاق
1- این کنوانسیون جهت امضاء در مقر سازمان از تاریخ 9 آذرماه 1369 هجری شمسی برابر با 30 نوامبر 1990 میلادی تا 18 آذر ماه 1370 هجری شمسی برابر با 29 نوامبر 1991 میلادی مفتوح می باشد و بعد از آن جهت الحاق مفتوح خواهد ماند. هر کشوری می تواند از یکی از راههای زیر عضو این کنوانسیون گردد:
الف – امضاء بدون حق شرط در مورد تنفیذ، پذیرش یا تصویب یا
ب – امضاء به شرط تنفیذ، پذیرش یا تصویب که متعاقب آن تنفیذ، پذیرش یا تصویب صورت بگیرد.
ج – الحاق.
2- تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق با تودیع سندی دال بر آن به دبیر کل ، نافذ خواهد شد.
ماده 16- لازم الاجرا شدن
1- کنوانسیون (12) ماه بعد از تاریخی که حداقل (15) کشور بدون حق شرط در مورد تنفیذ، پذیرش یا تصویب آن را امضاء کرده باشند یا اسناد لازم برای تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق را طبق ماده (15) تودیع کرده باشند، لازم الاجرا خواهد شد.
2- برای کشورهائی که سند تنفیذ، پذیرش ، تصویب یا الحاق مربوط به این کنوانسیون را بعد از انجام الزامات لازم الاجرا شدن آن ولی قبل از تاریخ لازم الاجرا شدن تودیع کرده باشند، تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق در تاریخ لازم الاجرا شدن این کنوانسیون یا سه ماه بعد از تاریخ تودیع سند، هر کدام که دیرتر باشد نافذ خواهد شد.
3- برای کشورهائی که سند تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق را بعد از تاریخی که در آن کنوانسیون لازم الاجرا شده تودیع نموده اند، این کنوانسیون سه ماه بعد از تاریخ تودیع سند نافذ خواهد شد.
4- بعد از تاریخی که اصلاحیه این کنوانسیون به موجب ماده (14) پذیرفته شده تلقی گردید. هر سند تنفیذ، پذیرش،تصویب یا الحاق تودیع شده به منزله پیوستن به کنوانسیون اصلاح شده تلقی خواهد گردید.
ماده 17- انصراف
1- این کنوانسیون برای هر عضوی بعد از گذشت پنج سال از تاریخی که این کنوانسیون برای آن عضو لازم الاجرا شده است می تواند مورد انصراف قرار گیرد.
2- انصراف با اعلام کتبی به دبیر کل نافذ خواهد شد.
3- انصراف (12) ماه بعد از دریافت اعلامیه انصراف توسط دبیر کل یا بعد از گذشت هر مدت طولانی تری که ممکن است در اعلامیه مشخص شده باشد، نافذ خواهد شد.
ماده 18- امین اسناد
1- این کنوانسیون نزد دبیر کل تودیع می گردد.
2- دبیر کل باید :
الف – تمامی کشورهائی که این کنوانسیون را امضاء نموده یا به آن ملحق شده اند از موارد زیر مطلع نماید :
1- هر امضاء جدید یا تودیع سند تنفیذ، پذیرش، تصویب یا الحاق، همراه تاریخ مربوط به آن .
2- تاریخ لازم الاجرا شدن این کنوانسیون ، و
3- تودیع هر سند انصراف از این کنوانسیون همراه با تاریخ دریافت و تاریخی که انصراف نافذ خواهد شد.
ب – نسخه های اصلی مصدق این کنوانسیون را به دولتهای تمامی کشورهایی که این کنوانسیون را امضاء نموده یا به آن ملحق شده اند ارسال نماید.
3- به محض لازم الاجرا شدن کنوانسیون یک نسخه اصل مصدق آن توسط امین اسناد طبق ماده (102) منشورملل متحد به دبیر کل سازمان ملل متحد جهت ثبت و انتشار ارسال خواهد گردید.
ماده 19- زبانها
این کنوانسیون در یک نسخه اصلی به زبانهای عربی، چینی، انگلیسی ، فرانسوی ، روسی و اسپانیائی تهیه شده و هر متن از اعتبار یکسان برخوردار است.
در تائید مراتب فوق، امضاء کنندگان ذیل که از طرف دولتهای متبوع خود برای این منظور مجاز شده اند، این کنوانسیون را امضاء می نمایند.
تنظیم شده در لندن به تاریخ نهم آذر ماه یکهزار و سیصد و شصت و نه هجری شمسی برابر با سی ام نوامبر یکهزار و نهصد و نود میلادی.
الحاقیه
تأمین هزینه های کمک
1-
الف – چنانچه موافقتنامه ای مربوط به ترتیبات مالی حاکم بر اقدامات اعضاء در برخورد با سوانح آلودگی نفتی، قبل از سانحه آلودگی نفتی به صورت دو جانبه منعقد نشده باشد، اعضاء هزینه های اقدامات مربوط خود را در برخورد با آلودگی بر طبق ردیف (1) یا (2) زیر به عهده خواهند گرفت :
1- اگر اقدام توسط یک عضو بنا به در خواست صریح عضو دیگر صورت گرفته باشد، عضو در خواست کننده هزینه اقدام عضو کمک کننده را تأمین خواهد کرد. عضو در خواست کننده می تواند تقاضای خود را در هر زمانی ملغی سازد، اما در چنین موردی آن عضو باید هزینه هایی را که عضو کمک کننده پیش از این متحمل یا تعهد نموده است، به عهده بگیرد.
2- اگر اقدام بنا به ابتکار خود یک عضو صورت گرفته باشد، آن عضو هزینه های اقدام خود را به عهده خواهد گرفت.
ب – اصول وضع شده در جزء (الف) مجری خواهد بود مگر آنکه اعضای مربوط در هر مورد خاصی طور دیگر موافقت کرده باشند.
2- اگر طور دیگری موافقت نشده باشد. هزینه های اقدام صورت گرفته توسط یک عضو بنا به در خواست عضو دیگر بر طبق قوانین و رویه جاری عضو کمک کننده در رابطه با تأمین اینگونه هزینه ها بطور کامل محاسبه خواهد شد.
3- عضو در خواست کننده کمک و عضو کمک کننده در صورت انقضاء جهت انجام هر اقدامی برای پاسخگوئی به ادعای جبران خسارت همکاری خواهند کرد. برای این منظور، آنها توجه کافی به رژیمهای حقوقی موجود معطوف خواهند داشت، هرگاه اقدامی که بدین صورت انجام گرفته اجازه جبران کامل هزینه صرف شده در عملیات کمک رسانی را ندهد، عضو در خواست کننده کمک می تواند از عضو کمک کننده بخواهد که از تأمین هزینه هایی که از مبالغ جبران شده تجاوز می نماید صرف نظر کند یا هزینه هایی که طبق بند (2) محاسبه شده اند را کاهش دهد. آن عضو همچنین می تواند تقاضای تعویق تأمین چنین هزینه هایی را بنماید. در هنگام بررسی چنین تقاضایی، اعضای کمک کننده باید توجه کافی به نیازهای کشورهای در حال توسعه معطوف نمایند.
4- مفاد این کنوانسیون نباید به هیچ وجه به عنوان ضایع کننده حقوق اعضاء در تأمین هزینه های اقدامات مربوط به مقابله با آلودگی یا تهدید ناشی از آلودگی به موجب دیگر مقررات و قواعد قابل اعمال و حقوق داخلی و بین الملل از طرفهای ثالث تفسیر شود. کنوانسیون بین المللی مسؤولیت مدنی ناشی از خسارت آلودگی نفتی مصوب 1348 هجری شمسی برابر با 1969 میلادی و کنوانسیون بین المللی مربوط به ایجاد صندوق بین المللی برای جبران خسارت آلودگی نفتی یا هر اصلاحیه بعدی این کنوانسیونها باید مورد توجه ویژه قرار گیرند.
قانون فوق مشتمل بر ماده واحده منضم به متن کنوانسیون شامل مقدمه و نوزده ماده و یک الحاقیه در جلسه علنی روز یکشنبه مورخ بیست و نهم تیر ماه یکهزار و سیصد و هفتاد و شش مجلس شورای اسلامی تصویب و در تاریخ 8/5/1376 به تأیید شورای نگهبان رسیده است.
رئیس مجلس شورای اسلامی - علی اکبر ناطق نوری

نوع : قانون

شماره انتشار : 15287

تاریخ تصویب : 1376/04/29

تاریخ ابلاغ : 1376/06/03

دستگاه اجرایی : وزارت راه وترابری -

موضوع :

منبع : وب سایت قوانین دات آی آر (معاونت آموزش دادگستری استان تهران)

    

قانون های مرتبط

مشترک شدن در خبرنامه!

برای دریافت آخرین به روز رسانی ها و اطلاعات ، مشترک شوید.